We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

Κ​Ε​Ν​Ο​Ι Χ​Ω​Ρ​Ο​Ι

by κτίρια τη νύχτα

/
1.
σημείωση ΧΕΛ: Στην αρχή ήταν η ηχογράφηση της μελωδίας που έφτιαξα τη μέρα που πήρα την πρώτη μου κιθάρα, τον Μάρτιο του '91. Ακολουθεί αυτοσχεδιασμός με φίλο παλιό, 17.10.98. & Αυτή είναι η θέση για μια υποσημείωση, ΚΑΞΙ, μα τώρα σκέφτομαι το άδειο σπίτι σου. (συνεχίζεται)
2.
Μια πεταλούδα στέκεται στην πλάτη σου κι ανοίγεις τα φτερά απ' αυτό το σκαλοπάτι. Κι αυτή η στιγμή δε θα φαινότανε μικρή, αν ο κόσμος τη συνήθεια δεν την έκανε αλήθεια.
3.
Κατεβαίνουμε πιο κάτω απ' τα σκαλιά του Υπογείου. Ακούμε όλοι το τραγούδι, φυσάμε όλοι τον καπνό και καταπίνουμε ιδρώτα. Έτοιμοι για τα θεμέλια, μια θυσία δίχως νόημα, ένας πολτός μοναδικός. Σκέφτομαι όλα τα κορίτσια σκέφτομαι όλα τα κορίτσια, σκέφτομαι όλα τα κορίτσια, όλα τα κορίτσια εδώ, όλα τα κορίτσια εδώ. Τώρα όλα δίχως ήχο κάτω από το ίδιο δέρμα ανεβαίνουμε πιο κάτω.
4.
Στη δύση με τις τετράγωνες φωτογραφίες.
5.
Το σπίτι μου είναι ένα μεγάλο δοχείο, μα απ' τη μέση και πάνω είμαι μέσα στο νερό. Κάθε τόσο αδειάζει ένα σταχτοδοχείο και βρέχει ράβδους μ' ένα ανθό που φωσφορίζει. Στη μέση είναι ένας βράχος από δόντια που μοιάζουν με υπαλλήλους της Εφορίας κι αυτοί με τη σειρά τους μου θυμίζουν τους δασκάλους μου κι αυτοί με τη σειρά τους κάποια μέρα θα πεθάνουν. Αυτός ο δρόμος έχει όλα τα παιχνίδια, μυρίζω τον αέρα που μας φέρνει κοντά. Αλλά πίσω από εκείνη την καινούρια τζαμαρία - που δε σπάει με πέτρες και γδέρνονται οι ώμοι - μου κόβουν τα χέρια οι άγριοι νόμοι / Κολλάω την ηδονή μου με μια χαρτοταινία και κλείνω το στόμα σ' έναν πίνακα από ήχους, κανείς να μη χαλάσει αυτή την ηρεμία. Φωτιές στον αέρα και το σώμα σου πιο πέρα. Κολλάω τις ηδονές μου με μια χαρτοταινία. Σκορπάνε τα βράδια μου στη μαγνητοταινία.
6.
Σ.Α.Ψ.Η. 02:31
Αυτό το κείμενο έχει τίτλο "Άσκηση με παραλειπόμενα". Στον θάλαμο ενός ξενοδοχείου εκείνος παίρνει έναν αριθμό αστικό. Αλλά είμαστε όλοι πολύ μακριά κι έτσι το τηλέφωνο δεν αντιστοιχεί πουθενά. Να αποδειχτεί σε δυο λεπτά ότι εκεί ήθελε να πάρει κι όχι να βάλει το 01 μπροστά.
7.
ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ Κάτω απ' τα χέρια σου βρίσκονται οι ώρες που δεν κοιμάμαι, κάτω απ' τα χέρια σου είναι οι ώρες που ταξιδεύεις. Κάτω απ' τα χέρια σου. ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ Σαν αιώνιο καφενείο ξενυχτώντας μεσήλιξ και λυράρης μορφωμένος, με κεκτημένο σεβασμό ιθαγενών συγχωριανών που οσμίζονται ακατάληπτα στον πηδηχτό μ' ένα μινόρε sheltered by the foliage οι ως τώρα ήταν ματζόρε - σπουδαίος, δηλαδή - κοπροτραφής ή ασυνάρτητος γρόθος και νωρίτερα δεκαεφτάρης συνομήλιξ εξανίσταται "τραγούδι χωρίς σόλο, μπισκότο δίχως γέμιση" ενώπιον μουσικώς εφηβικής ομάδος. Διαβάζουν βιογραφίες μεταξύ τους δε βλέπει ταινίες, δε λένε αλήθεια l' hypothèse du tableau volé το κορίτσι που θα γίνει μπάτσος μ' ένα πιστόλι στη θέση των βυζιών, οι γραμμές που δεν συνέκλιναν ποτέ τους, οι ορεσίβιοι που ζούνε περισσότερο, τους υπόλοιπους τους λιώνει αργά η θάλασσα gibt es keinen Weg zurück και το χειμώνα καυλωμένοι να σκεφτόμαστε πως ξαναπέφτουμε στης θείας μου τα μπούτια.
8.
Γεύση 02:03
9.
Κολυμπάω σε μια μολυβένια θάλασσα και μετά σκέφτομαι εσένα και μετά τα χέρια μου στο σώμα σου και στα κύματα να διαθλώνται οι γραμμές αργά. Περπατάω κοντά σε μια γκρίζα θάλασσα και μετά θυμάμαι εσένα και μετά τα χέρια σου στο στόμα μου και στα σύννεφα να διαγράφεται η ζωή αχνά.
10.
Σάιντ 00:12
πέντε δευτερολέπτων ήπιος θόρυβος για τη χαμένη αναμονή στην αρχή των κασετών.
11.
Υγρό 01:35
Ξαπλωμένοι στο ίδιο κρεβάτι, απ' το ένα πλευρό βγαίνουν λέξεις που στριφογυρίζουν κι ανοίγουν τα στόματα δυο όμοιες γλώσσες. Σπινθήρες στον τοίχο φυτρώνουν φτερά που κινούνται όπως ένα βιβλίο που ψάχνει τις σελίδες που του λείπουν για να μην υπάρχουνε κι οι δυο στο δωμάτιο, να μη μείνουνε ζεστά όλο το βράδυ, ενώ πίσω από κάθε έπιπλο που σέρνεις να υπάρχει ένα παράθυρο ανοιχτό που δε δείχνει τίποτα πιο έξω. Ξαπλωμένοι με μάτια κλειστά, να σκέφτονται κόσμους ξεχωριστά και κάθε φορά που συμπίπτουν οι λέξεις τους αυτές ανεβαίνουν σαν σφαίρες και διαλύονται. Και αυτή ήταν μία σειρά από εγκαταλελειμμένα φορτηγά σε νυχτερινό λιμάνι. Και αυτή ήταν μία γραμμή από κακοβαλμένους προβολείς που αχνίζουν κάτω από το στρώμα τους και πίσω από τους κόσμους που βλέπουνε μαζί. Τα μάτια ανοίγουν ξαπλωμένοι.
12.
12 σκαθάρια στο σκαθαροπάρτυ
13.
(συνέχεια) Κι αυτή ήταν η θέση για μια παρατήρηση, μα τώρα σκέφτομαι το άδειο μπαρ χωρίς ρούχα και με εύφλεκτο κεφάλι. Κι ενώ χτυπάμε κάρτα σ' ένα ωράριο διασκέδασης, το κορίτσι σου γίνεται ένα δέντρο στο δωμάτιο κι αργότερα ένα στόμα στο ποτήρι που αφήνω. Αυτή είναι η δική σου βραδιά, σ' ένα καρμπόν από ημερομηνίες, από επιγραφές μισοσβησμένες, από κοινόχρηστα κλειδιά κι από χειρονομίες φερμουάρ.
14.
Λόφος 01:35
Έχω έναν πόνο στο στήθος. Φοβάμαι, μα νομίζω ότι σιγά σιγά το ξεχνάω. Κι αυτός ο μεγάλος πορτοκαλί ήλιος στον κεντρικό δρόμο με κάνει να ξεχνάω. Ένα γκρίζο λεωφορείο καταπίνει τις στάσεις. Τριψήφιοι αριθμοί πάνω στον χάρτη, ισοδύναμοι συνδυασμοί σε τυχερά παιχνίδια. Συχνά στοιχηματίζω το κοντινό μέλλον στις πινακίδες των αυτοκινήτων, με αυτοσχέδιους βολικούς κανόνες, ώσπου το μέλλον γίνεται το έξτρα συστατικό του γλυκού που απολαμβάνουμε μες στο φως του απογεύματος.
15.
16.
17.
Το πρωί στην εκδρομή εκείνος που σε χτύπησε είναι ο φίλος σου μια μέρα. Σου δανείζει το παιχνίδι του - ύστερα σκοτώθηκε μ' ένα γρήγορο αμάξι. Μιλάμε με λέξεις αλλοιωμένες και φράσεις που μας κόλλησαν από φίλους που χαθήκαν. Ύστερα πάλι βρίσκουμε νέες παρέες και μετά από μια όμορφη βραδιά γυρνάμε σπίτι μόνοι και λέμε ζαλισμένοι πως τους έχουμε ανάγκη. Μα, όσο δεν υπήρχαν, ήταν σε παράταξη στις γλώσσες τα ξυράφια. Και σκληραίνει το δέρμα κάθε απόγευμα. Σκληραίνει το δέρμα κάθε απόγευμα. Κι έτσι περνάνε οι μέρες. Κι έτσι περνάνε οι μέρες. Έτσι κι αυτό το φύλλο θα το διαβάσει κάποιος άγνωστος όταν εγώ πια δε θα ζω.
18.
Στην απέναντι πολυκατοικία με τις περιστρεφόμενες καπνοδόχους, σήματα Μορς στην ανύποπτη γειτονιά μου, γουργουρίζουν οι γεννήτριες νανουρίζοντας τις ανοιχτές τηλεοράσεις. Κι ύστερα τα σήματα συντονίζονται με τον αέρα κι ύστερα συντονίζονται με τα άκρα. Κρύβω το φως του δρόμου με τα πέλματά μου και κάνω ότι βαδίζω κάνω ότι βαδίζω προς τα εσένα βαδίζω προς τα εσένα

about

Οι ΚΕΝΟΙ ΧΩΡΟΙ είναι μια αναφορά στις μικρές στιγμές και στις καθημερινές επιλογές που κάνουμε, οι οποίες ίσως και να διαμορφώνουν τις ζωές μας περισσότερο απ’ όσο εμείς πιστεύουμε.

Από την πρώτη μελωδία, την άνοιξη του ’91, και τους ήχους μασημένων κασετών, έως τις συνομιλίες περαστικών στον δρόμο και τους ρυθμούς από παράταιρα αντικείμενα, στο άλμπουμ αυτό ξεδιπλώνεται ένα κολάζ προσωπικών ιστοριών και αναμνησιολογικών αποσπασμάτων.

Ηχογραφήθηκε σε διάφορα σπίτια και βόλτες τα τελευταία 22 χρόνια, ενώ ο σχεδιασμός και η τελική σύνθεση του άλμπουμ έγινε από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο του 2012.

credits

released May 27, 2013

Mastering: Γιάννης Χριστοδουλάτος @Sweetspot Studio

Artwork: Κτίρια τη νύχτα

license

all rights reserved

tags

If you like κτίρια τη νύχτα, you may also like: