We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

Σ​Η​Μ​Ε​Ι​Ω​Σ​Ε​Ι​Σ Α​Λ​Υ​Τ​Ω​Ν Θ​Ε​Μ​Α​Τ​Ω​Ν

by κτίρια τη νύχτα

/
  • Streaming + Download

    Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    Purchasable with gift card

      €5 EUR  or more

     

  • Compact Disc (CD) + Digital Album

    Χειροποίητο, hardcover βιβλίο 10 σελίδων, διαστάσεων 15,2 x 15,5 εκ (κατά προσέγγιση)., τυπωμένο σε χαρτί βάρους 160gsm, το οποίο περιέχει κολάζ από στίχους του άλμπουμ καθώς και κείμενα που δεν χρησιμοποιήθηκαν, γραμμένα σε γραφομηχανή και το άλμπουμ σε CD-r, πάνω στο οποίο υπάρχει κολλημένο μικρό τμήμα χαρτιού με τυπωμένα outtakes, μοναδικό για κάθε αντίτυπο. Ο τίτλος του άλμπουμ γραμμένος με ετικετογράφο χειρός παρουσιάζει μικρές διαφοροποιήσεις ανά αντίτυπο. Το βιβλίο δένεται με μαύρη κλωστή, φιλική σε άτομα με αλλεργία.

    Οι αποστολές γίνονται με απλό Ταχυδρομείο (ΕΛΤΑ, Β' Προτεραιότητα). Δε φέρουμε ευθύνη για τυχόν απώλειες, φθορές ή κλοπές κατά τη διάρκεια των αποστολών. Αν επιθυμείτε άλλον τρόπο αποστολής, στείλτε email στο buidlingsatnight@gmail.com

    Includes unlimited streaming of ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΑΛΥΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    ships out within 7 days
    edition of 101  2 remaining

      €25 EUR or more 

     

  • Full Digital Discography

    Purchasable with gift card

      €83.36 EUR or more (30% OFF)

     

1.
ξανά κυλάω στα γράμματα. Οι μέρες να ζήσω φαντάζουν πολλές - και μην πεις πως δεν θες ιδιότροπα τραύματα για απόψε βαθιά στ' ανθρώπινα κύματα διαιρώντας με νύχτες υγρές διαδρομές γυρτές μηχανές κι ατέλειωτα βήματα μα απόψε γλυκά το έδαφος χάνεται και μένουμε εδώ εσύ κι εγώ να αιωρούμαστε σ' αυτόν το στριφνό καταναγκασμό.
2.
Κάτω απ' το τραπέζι, καταπίνοντας τα θρύψαλα, η Αδελφή Απληστία άλλη μια φορά βουίζει σαν τρεμάμενη ρεκλάμα μιας παράστασης μεγάλης που φτύνει απορίες δίχως λύση για να αναρωτιέμαι πώς τα έμπλεξα πάλι. Είναι, φαίνεται, έτσι η ζωή μου: ένα σημείο απ' όπου υφαίνουν στο μυαλό οι πιο πικρές μου μέρες μα πάλι σκέφτομαι αν ήτανε αλλιώς, το σκοτεινό ασθενοφόρο θα πέρναγε ξανά σαν ασυντόνιστο κανάλι -κι εγώ ευφυώς σ' ένα λεπτό θα στοιχημάτιζα για να μην ξέρω πώς τα έμπλεξα πάλι. Είναι, φαίνεται, έτσι η ζωή μου: μια πιθανότητα που δύναται να αρθεί από ένα αδιάφορο αστείο κατά βάθος που ούτε από σύμπτωση δε θα ξεδιπλωθεί. Είναι, φαίνεται, έτσι η ζωή μου: ένα θηρίο που μου τρώει το μυαλό διαλύοντας στο πάτωμα τις πιο όμορφές μου μέρες.
3.
Γιατί με έφερες σε τούτο το σφαγείο; Μοιάζει με σφάλμα σε τροχιά που αργοσβήνει διαγράφοντας τις βάρδιες ενός νυχτερινού νοσοκομείου που τρέφει με φωνές ανίατες κινήσεις. Βάζω το νεκρωμένο μου στομάχι στο ψυγείο (το ασθενικό του φως ακόμα με τυφλώνει) για όσο αντέχει το αφιλόξενό μου σώμα να γυρνάω σε κάθε άκρη του Υπογείου που ούτε κι εκεί, ούτε κι απόψε δε θα σβήσει ο βόμβος που θ' ακούω για την υπόλοιπη ζωή μου κλειδώνοντας τις πόρτες και πέφτοντας στο πάτωμα ξανά να κοιμηθούμε.
4.
Καθότι νέο δείχνει και ανόμοιο, θα ορίζει ημερολόγια με λάθη. Δεν είναι σχόλιο, μα ο κόσμος με ατέρμονα εγερτήρια αυτό που εννοείς, δίχως να ξέρεις τι έχω ζήσει μέχρι εδώ και τι έχω αφήσει. Μα ό,τι αρνείται η εκπαιδευμένη σκέψη του απρόσμενα θα κάψει το λαιμό μου και κάποιο απόγευμα θα στείλουν μ' ένα δέμα το κεφάλι μου ως δείγμα ακατανόητης εικόνας όπως ο Ένοικος που βλέπει τον εαυτό του. Τα χρόνια που αγνοώ στις Υποθέσεις μου οι ατροφικές μας σχέσεις θα συντρίψουν σαν κρύο προαύλιο. Μα επέστρεφε το πρωινό κορίτσι μου - θα ήταν μπερδεμένα, αν δε γελούσε - ώσπου, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ, να διαλυθούμε.
5.
Ο παλιός μου γνωστός με ρωτάει αν ξέρω τους αδιάβατους μήνες πώς τους έχω ανταλλάξει, το κορίτσι νομίζει πως θα τα 'χει ξεχάσει κι εγώ θέλω να μείνω στο υγρό σου κιβώτιο. Όσο οι εκδοχές συνωστίζονται ως τ' άστρα απ' των άχροων σπιτιών τα υπόκωφα πάρτι με ρυθμούς που απλώνουν μακρινά εργοστάσια, θέλω να μείνω στο υγρό σου κιβώτιο, στο απαλό καταφύγιο που εκτοξεύει τον κόσμο. Κι ενδιάμεσα, γυρίζουνε όλα σε μια στέγη που γέρνει παρασέρνοντας κάτω όσα ζήσαν' μαζί. Με χλωροφόρμιο κοιμούνται να υπομένουν τη μέρα στριμωγμένοι, ώσπου παραπατώντας λυπούνται, ενώ κάθε στιγμή αναβοσβήνω το φως περιμένοντας να πάψει αυτός ο άγριος πόνος. Κι όπως γλυκαίνουνε το στόμα, πεινασμένα θηρία στο δικό μου στρώμα, πόσο με κάνουν να φοβάμαι, κλειδωμένοι τις νύχτες σαν σ' έναν άδειο στρατώνα. Γλείφει τα μάτια σου σε μια εύπλαστη ζώνη στροβιλίζοντας πένθιμους χορούς στις ταράτσες. Μετά ήπια γλιστράει από ανυπόφορη καύλα να γεμίσουν με αίμα τα αχνά τους χαμόγελα, ενώ κάθε στιγμή αναβοσβήνω το φως υπομένοντας κι άλλο αυτόν τον άγιο πόνο. Κι όπως γλυκαίνουνε το στόμα, σαν πορείες πληθαίνουν στο χώμα ακόμα όσα δε θέλω να θυμάμαι με σβησμένες ταινίες τυλιγμένες στο σώμα. Απ 'αυτόν το διάδρομο βλέπω εσένα κι ομορφαίνει ο κόσμος σαν ανθρώπινη ζέστη και τότε νιώθω πως στ' αλήθεια είμαι τόσο μικρός, που διαλύεται ο νους μου -το απόλυτο σφάλμα και οι δυσαρμονίες. Είναι οι ώρες που πικραίνομαι τόσο σαν να 'ναι οι ζωές μας ένας κόσμος μεγάλος, μα αυτό που θέλουμε κι οι δύο είναι μόνο εκείνο το πνιχτό δρομολόγιο που φέρνει τον ένα μέσα στον άλλο. Κι ας μη μάθω τι σημαίνει για σένα, είναι εκεί που συγκλίνουν οι γραμμές μας βαθιά από μια αχόρταγη μήτρα που πάλλεται σπέρμα. Κι ό,τι δεν έζησα ποτέ μου με δαγκώνει από μέσα και μου σχίζει το δέρμα. Κι αν φύγεις πάλι, δε θα πάψει αυτό, δε θα έχουνε νόημα όσα συμβούν στη ζωή μου, όπως οι κύκλοι που δεν κλείνουν και σκυλιά που μοιράζονται το πόδι ενός σκύλου πριν πέσουνε μαζί του. Και τώρα ξέρω στο ζεστό σου λαιμό είναι κάποιες φορές που όσα λες δε μου φαίνονται καθόλου παράδοξα κι αναρωτιέμαι τι άλλο μένει απ' το τέλος της τάξης ως της δύσης τα χρώματα για όσο μικραίνει το φθινόπωρο, Μαίριηλ.
6.
Πώς γίνεται άραγε να μην τελειώσουνε οι μέρες και οι νύχτες -που δε διαφέρουν- για να μπερδεύομαι στις μπούκλες σου. Είναι ένα διάστημα που μας συνδέει κουλουριασμένους και ξεσπάει όπως την ώρα που μ' αγκαλιάζει κι όλο λέει «φίλησέ με, σαν να σε νοιάζει να το θυμάμαι αυτό για πάντα». «Πώς είναι η μέρα της» και ποια στιγμή με φανταζόσουν να σε βλέπω και, ενώ θα χύνεις, να με τυλίγεις με τα πόδια σου. Μες στα σκεπάσματα, γύρισε ανάποδα ό,τι υπάρχει για να πιούμε μέχρι να νιώσεις τον πληθυσμό σαν ένα τέχνασμα που αρνείται τις υγρές ανάσες που αφήνουν δύο κοριτσιών τα χείλια.
7.
Μη ρωτάς τι να έγινε κι αν είν' άδικο σαν εκλάμψεις ανύπαρκτες που σκαν' και μετά σβήνουν. Σύρματα αλλεπάλληλα πιο πολύ από αυτά πιο μετά είναι ανώφελο κι υποθέτοντας. Όλα αυτά που φαντάστηκα να' ναι η αγάπη μου ή ο άλλος μου φόβος που αισθάνομαι απ' τα είκοσι κι απ' τα χέρια μας ως το τέλος του κόσμου μα αν το μάθαινα, πώς θα το άντεχα πως υπάρχουνε κι άλλα πράγματα που δεν πρόφτασα. Είναι αύριο ή ο χειμώνας που σε μια είσοδο και ανάμεσά τους χάνεται κάθε ανούσιο αφού μένω άπνοος μόλις σκέφτομαι εσένα και όλα αυτά που ονειρεύομαι κι ας υπάρχουνε κι άλλα πράγματα.
8.
κάθε πρωί θ' αποκοιμιόμαστε ακουμπώντας ο ένας τον άλλο σε μια άηχη προβλήτα και αργότερα σε μια σύνθεση από φώτα και παράλληλα σπίτια χιλιόμετρα μακριά από εμάς
9.
Έξω από τα σπίτια του Κολωνού - το δίκτυο ενός κόσμου αλλουνού - σκορπάν' τις μελωδίες που 'χα στο νου στις κίτρινες πλατείες οι 1000 ιστορίες. Ο δρόμος μου στα τέλη των κασετών ακούγεται σαν κάτω απ' το μπετόν να υπάρχει ένα σπίτι με φωταγωγό στις πολυκατοικίες. Γραφεία από ρολόγια ασυνάρτητα που εφηύραν των θρανίων οι επευφημίες με ωθούν πίσω από στοίβες που τα όρια των δρόμων δε θα αλλάξουνε ποτέ -στα μπαλκόνια ακόμα οι φίλοι μου γελάνε και το ξέρω πως αν πέφταν' τα βιβλία στον ουρανό, θα γέμιζε μελάνι το πρωινό που χάθηκε ο λόφος μες στο βυθό. Μακραίνω τα μαλλιά μου και σ' αγαπώ.
10.
πέφτουμε πιο βαθιά σ' αυτόν το στριφνό καταναγκασμό
11.
Πόρτες άθλια γραφεία καταπίνουν δυσπρόσιτα προάστια συνθλίβοντας γερνάνε στο πρώτο σπίτι Είδες χτες θαμπά φώτα πορείας, ανώφελες συνήθειες τα μάτια μου βαραίνουν ξανά ξανά

credits

released October 11, 2011

license

all rights reserved

tags

If you like κτίρια τη νύχτα, you may also like: